Roślina trwała, wysokości 10-40 cm, tworząca gęste darnie. Łodyga wzniesiona, tylko u podstawy ulistniona, tępo trójkanciasta, gładka. Dolne pochwy liściowe brązowe lub rdzawe, nie postrzępione. Blaszki liściowe sztywne, grube, rynienkowate, z wystającym grzbietem, często na brzegach podwinięte, 2-3 mm szerokości, szarozielone. Języczek niewyraźny, krótko trójkątny. Podsadki długości do 10 cm, liściowate, z pochwą, często dłuższe od kwiatostanu.
Kwiatostan krótki, dość gęsty, składający się z 3-5 siedzących, wzniesionych kłosów, często skupionych do siebie. Kłos szczytowy wałeczkowaty z kwiatami męskimi, pozostałe podłużnie jajowate, z gęsto ustawionymi żeńskimi kwiatami. Plewy żółtobrązowe lub czerwonobrązowe, z zielonym grzbietem i ostrym, kolczastym wierzchołkiem. Kwiaty męskie z 3 pręcikami. Kwiaty żeńskie ze słupkiem o 3 znamionach. Pęcherzyki krótsze od plew, 3-4 mm długości, wyraźnie 2-3-kanciaste, szarozielone lub oliwkowozielone, matowe, z krótkim, dwuząbkowym dzióbkiem, gładkim. Kwitnie od czerwca do sierpnia.
Występowanie: wybrzeże morskie, słone łąki, pastwiska, w niszach śródwydmowych; rzadko również na solniskach wewnątrz lądu.

Turzyca ta notowana była w Polsce tylko w Kołobrzegu, na solnisku położonym 2 km od brzegu morza. Okazy zachowane w zielniku darłowskim (zdjęcie dolne) pochodzą z lipca 1906 roku i były zebrane w Kołobrzegu przez Fritza Römera ( "Słupskie Prace Biologiczne 6 - 2009").

Gatunek ten do niedawna uważany był za wymarły na terenie Polski. W 2009 roku odnaleziono niewielkie stanowisko na solnisku w pobliżu Budzistowa składające się z dwóch kęp tej turzycy. W 2012 roku obserwowano 5 kęp.