Orzesznica - Muscardinus avellanarius

Dorasta do ok. 8 cm długości (bez ogona). Ma żółtobrązowe futerko na grzbiecie i białe od strony brzusznej, małe zaokrąglone uszy, długi (do 7 cm), gęsty, puszysty ogon, duże, ciemne i wypukłe oczy. Jest najmniejszym w Europie przedstawicielem rodziny popielicowatych (pilchowatych).
Gatunek ten związany z długowiecznymi lasami, o dużym stopniu naturalności. Ponieważ zachowały się tylko nieliczne fragmenty starych, puszczańskich ostępów, orzesznice występują punktowo w izolowanych populacjach.

Zamieszkuje lasy liściaste mieszane porośnięte leszczyną i krzewami jagodowymi, unika zaś wysokich drzewostanów iglastych bez podszytu.
Aktywne są nocą, opuszczają dzienne kryjówki dopiero po zapadnięciu zmroku. Kuliste gniazda dzienne, zwykle w większej liczbie, orzesznice zakładają wśród roślinności tworzącej podszyt, na wysokości do 1 m, rzadziej do 2 m. Często lokują je również w dziuplach lub budkach przeznaczonych dla ptaków. Europejska populacja orzesznicy wykazuje zmniejszającą się liczebność - np. w Wielkiej Brytanii i w Danii zanotowano gwałtowne zmniejszanie się zasięgu i spadek liczebności populacji.
W Polsce zagęszczenie populacji bywa zmienne a skąpe informacje pochodzą najczęściej z materiału wypluwkowgo.
Zagrożenie stanowi zabijanie zwierząt i niszczenie ich gniazd położonych często na małej wysokości.

Objęty ścisłą ochroną gatunkową