Czyreń ogniowy - Phellinus igniarius (L.) Quél.
Rodzina: szczecinkowcowate - Hymenochaetaceae
|
Owocnik: kapelusz średnicy 10-30(40) cm, płaski lub kopytowaty, na powierzchni zwykle szeroko i nieregularnie, koncentrycznie strefowany, szary, popielaty, szaroczarny lub prawie czarny, matowy. Skórka twarda, często spękana. Brzeg szeroki, zaokrąglony, niekiedy bardzo gruby, cynamonowobrązowy lub jasnoszary, nagi. Rurki żółtawobrązowawe do rdzawobrązowawych. Pory bardzo małe (4-6 na 1 mm). Miąższ grubości do 2 cm, zdrewniały, ciemno-rdzawo-brązowy lub kasztanowobrązowy, strefowany. Zarodniki wielkości 4-6,5 x 4-5,5 µm, bezbarwne. Owocnik wieloletni. Występowanie: I-XII; głównie na żywych drzewach liściastych, przede wszystkim na wierzbach, przy drogach, nad potokami, w lasach nadrzecznych, ale także w parkach, zaroślach. Rzadziej na buku, grabie i innych. Bardzo pospolity na niżu i w niższych położeniach górskich. Wartość: niejadalny. Uwaga: gatunki z rodzaju czyreń związane są z żywicielem: - Betula - P. nigricans, P. laevigatus. P. lundellii, P. cinereus. - Salix - Phellinus igniarius s. str. - Populus - P. populicola, P. tremulae. - Prunus (i Cerasus) - P. tuberculosus. Literatura:
- Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda - "Grzyby i ich oznaczanie" - Ewald Gerhardt - "Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik" |
| Kołobrzeg: | Mirocice |
| gm. Ustronie M.: | Kopuła |
