Solnisko w Kołobrzegu

Mapa: Granice nieistniejącego rezerwatu

Rezerwat przyrody (nieistniejący). W 1965 roku powołano na terenie Kołobrzegu florystyczny rezerwat ścisły w celu ochrony najcenniejszych stanowisk roślinności słonolubnej, znanej tu i opisywanej już od roku 1910-go. Występowały tutaj między innymi: aster solny, babka nadmorska, babka pierzasta, centuria pospolita, centuria nadobna, karmnik nadmorski, komonica wąskolistna, koniczyna rozdęta, mannica nadmorska, mannica odstająca, mlecznik nadmorski, muchotrzew solniskowy, rupia nadmorska, sodówka nadmorska, soliród zielny, świbka morska, turzyca wyciągnięta, turzyca Oedera, zagorzałek nadbrzeżny.

Pozostałości ogrodzenia dawnego rezerwatu przyrody

Rezerwat znajdował się pomiędzy rzeką Parsętą a Kanałem Drzewnym w miejscu dzisiejszych ogrodów działkowych i obejmował obszar 1,51 ha podmokłych łąk z zasolonym oczkiem wodnym i z częścią meandrujących strumyków. Łąki były regularnie spasane. Woda w jeziorku i strumykach pochodziła ze słonych źródeł zawierających 5,1% NaCl. Sąsiedztwo morza oraz bezpośredni wpływ źródeł solankowych przyczyniły się do powstania zbiorowisk roślinnych łączących w sobie halofilne elementy śródlądowe z nadmorskimi.

W zależności od stopnia uwilgotnienia podłoża wyodrębniono tu trzy zbiorowiska roślinne: zbiorowisko słonawy, czyli łąki halofilnej, występujące w miejscach najmniej wilgotnych, zbiorowisko szuwarowe - porastające miejsca bardzo silnie nawilgocone, w których woda występowała na powierzchni przez cały niemal okres wegetacji oraz zbiorowisko z solirodkiem skupiające się na pobrzeżu strumyka i jeziorka.

Miejsce po rezerwacie przyrody pokryte ogrodami

W roku 1971 teren rezerwatu ogrodzono wysokim, betonowym płotem. Zaprzestanie wypasu na terenie rezerwatu spowodowało masowe rozprzestrzenienie się perzu, lokalnie trzciny i śmiałka darniowego. Do 1974 roku zanikły w obrębie ogrodzenia wszystkie zespoły słonolubnej roślinności, natomiast w okolicy, poza rezerwatem roślinność utrzymywała się jeszcze do końca lat siedemdziesiątych. Nastąpiły później zmiany warunków wodnych oraz sposobu użytkowania, ostatecznie prowadzące do likwidacji rezerwatu oraz zniszczenia słonaw w jego sąsiedztwie.

Od początku lat osiemdziesiątych teren lewobrzeżnego solniska zaczęły obejmować ogrody działkowe, które obecnie pokrywają całkowicie ten bezcenny niegdyś teren. Wskutek zaniku roślinności słonolubnej rezerwat został zniesiony (MP 2/87 poz. 141).

Rezerwat należał do najbardziej interesujących i nielicznych w Polsce obiektów o bogatej roślinności halofilnej.

Zadanie to jest nierealne ze względu na całkowity zanik w tym miejscu roślinności halofilnej, nieistnienie źródeł solanki i pokrycie terenu działkami ogrodowymi.

Śladowe ilości situ Gerarda i muchotrzewa solniskowego można dostrzec jeszcze dziś na piaszczystym brzegu Parsęty w rejonie dawnego rezerwatu. Tam też widoczne są wykwity soli na piasku.
Pojedyncze rośliny astra solnego i świbki morskiej stwierdzono w rowach przydrożnych w kompleksie ogrodów działkowych wzdłuż drogi stanowiącej przedłużenie ul. Artyleryjskiej (Ziarnek 2014)